กวีไทยได้กล่าวถึงอิทธิพลของดนตรีกับบุคคลและสังคมไว้ในบทกวีหลายบท  ซึ่งบทเด่นที่งดงามด้วยฉันทลักษณ์และมีเนื้อความกินใจคนไทยอย่างแพร่หลายมาเนินนาน คือบทกวีของสุนทรภู่ในนิทานคำกลอนเรื่อง  พระอภัยมณีตอนที่พระอภัยมณีอธิบายเรื่องอิทธิพลของดนตรีแก่สามพราหมณ์ที่พบกันโดยบังเอิญ  ซึ่งในเนื้อกลอนกล่าวว่า
            พระฟังความพราหมณ์น้อยสนองถาม                  จึงเล่าความจะแจ้งแถลงไข
       อันดนตรีมีคุณทุกอย่างไป                                           ย่อมใช้ได้ดั่งจินดาค่าบุรินทร์
       ถึงมนุษย์ครุฑาเทวราช                                               จตุบาทกลางป่าพนาสินธ์
       แม้นปี่เราเป่าไปให้ได้ยิน                                               ก็สุดสิ้นโทโสที่โกธา
     ให้ใจอ่อนนอนหลับลืมสติ                                             อันลัทธิดนตรีดีหนักหนา
      ซึ่งสงสัยไม่สิ้นในวิญญาณ์                                            จงนิทราเถิดจะเป่าให้เจ้าฟัง